yarış atı çocuklar
kendi başarısızlıklarını çocuklarında başarı olarak hayal eeden yetişkinler
Kendimi de içinde bulduğum bir gerçek var bu günlerde adı nasıl bir çocuk nasıl bir gelecek konusunda. Evet, buna ben böyle diyorum, girdap
Hayatta en çok sevdiklerimiz, en öncelikli saydıklarımız yavrularımız. Kız erkek fark etmiyor.
Uykusuz gecelerin aydınlık umut ışıkları, verebileceğiniz en değerli şeyi esirgeyemeyeceğiniz cinsten sevgi yumakları çocuklarımız.
Buraya kadar hiçbir anne baba söylediklerime itiraz etmezler sanırsam, akıllarından zorları yoksa tabi. Uykusuz gecelerin altı delinmiş ayakkabıların kahrını çekebileceğiniz tek nedendirler.
Anne baba olmanın okulu yok, ne kadar konuyla ilgili okusak ta kitabı da yok bu işlerin, her kulaktan bir ses işitiriz çocuk yetiştirme konusun da. Ama aslında ne kadar insansak o kadar insan evladı yetiştiririz, tıpkı aynadaki yansımamız kadar benzetiriz kendimize.
Benim burada değinmek istediğim nasıl bir çocuk yetiştirme konusunda aslında ne kadar beceriksiz olduğumuzu hatta bu sefil anne baba olma yolunda nelerin etken olduğu konusunda akademik olmayan deneyimlerimi paylaşmak, kendi karanlığımı anlatırken ışık bulmak.
Etrafımda bende dahil yaşları bize göre ufak, deneyimleri hayli az olan çocuklarımızın hayattan nasıl soyutlandığını, yaşamaları gereken doğal deneyimlerden mahrum, bağışıklık tecrübesinden uzak oyun oynarcasına sözüm onu hayata hazırladığımız çocukları görünce çok üzülüyorum, yetişmeden toplanan meyve, daha yavruyken avlanan balık misali
Çocuklar öle söylenildiği kadar şanslı falan değil, kendi zamanlarınızı, yokluğu, eksikliği ne kadar gerekçe gösterseniz de sizin çocukluğunuzdan daha mutlu değiller.
Duygusuz ruhsuz, bilişim çocukları bunlar, yoktan anlamayan, az kelimesini tanımayan.
Peki, ama doğuştan mı böyleler,
Hayır, sonradan görme hızlı erişime sahip hazırlıksız ebeveynler programladığı ürün bunlar.
Çocuğun ne olsun büyüyünce diye sorulduğunda cevap hep iyi bir meslek ama nasıl meslek tabiki özde çok para kazanılan meslek,
Çocuğa sorarsak o kadar renklidir ki meslekler, içinde itfaiyeci, hemşire şoför, doktor öğretmen, tercihlerde hayal var, kendine yakıştırma var, sonuçta tüm meslekler var.
Ailelerde çocuklarının meslek tercihlerinde, maalesef hayatın acımasız varla yok arasında sıkışan ruhların farkı yatıyor.
Meslek seçimlerini ailelerin yaptığı gençliğin iş doyumu ve buna bağlı olarak işlerindeki yaratıcılığı hiç düşünemiyorum. İşsiz kalacak kadar mesleğinden uzak bireyler.
Çünkü bunu onlar istememişti, o doktor değil, öğretmen olmak istiyordu. Hatta şoför
Sonuç mutsuz işinde başarısız nesiller.
Kısacası eğitim döneminde ruh sağlığı bozulan onlarca evladın vebali sadece bilinçsiz anne babalarda değil çocukları yarış atına çeviren sistemde. Hani kendisiyle ve başkalarıyla barışık nesiller yetiştirecektik.
Kendi başarısızlıklarını çocuklarında başarı olarak görmek isteyen ana babaların tek yaptıkları hayal kırıklıkları. Kırılan hem kendileri hem de umutları.