Utanır oldum

Bazen söylenecek sözlerimden utanır oldum.

İnsanlığın ne hale geldiğini gördükçe; içimdeki öfkeyi kendimden saklamak için.

Sevgisizliğin ve hoşgörünün azalıp, duyarsızlığın, kötülüğün ve menfaat duygularının çoğaldığını gördüğüm için.

Görüp kahrolduğum için…

Yaşam denilen yolculuğun ne kadar kısa olduğunu herkesin söylemesine rağmen, bu kısa yolculuğun duraklarında sonsuza kadar kalacağını zanneden insanların; arsızlaşmış yüzsüzlüklerinden bıktığım için.

Bıkıp usandığım için…

Kendi rezaletlerini görmezden gelmeyi becerenlerin, başkalarının ne yaptığı ile ilgilenmeyi marifet saymalarının takdir edilmesine şaştığım için.

Şaşırıp, güldüğüm ama gülmekten rahatsız olduğum için…

Her zaman, her fırsatta “Tanrının insandaki evi” dediğim vicdanın artık sadece lafta kaldığını; öğrendiğim için.

Yaşayarak öğrendiğim için…

İnsanlık için umutlarımı yitirmektense; kendi dünyama saklanmayı seçtiğim için.

Ve oradan bir daha hiç çıkarmayacağımı bildiğim için…

Yalnızlığıma sığındığım için…

Elimden bir şey gelmezleri yaşadığım, o yüzden de çaresizliğimi insanlığımdan saklamak zorunda kaldığım için.

Mecburiyetleri sevmediğim için.

Ve ne yazık ki sevmediğime mahkûm olduğum için.

Evet, utanır oldum.

Ya siz?

İnsanlıktan çıkmış, duygusuzluğunu kötülüğüne malzeme yapmışlar tarafından etrafınızın sarıldığını gördünüz mü?

Görüp; nerede yanlış var dediniz mi?

Ya da sizde benim gibi rahatsız olup, insanlığa neler oluyor diye sorguladınız mı?

Peki, siz hiç utandınız mı?