Tamam kabul, Esad kötü bir insan…

Tamam, Esad kötü bir insan.

Kabul.

İnsanları öldürmekten büyük zevk alıyor.

Sabahları uyandığında bir “Günaydın” ı bile çevresine çok görüyor,

Yemek ayırt edip, yerken de ağzını şapırdatıyor.

Hatta boyu kısa olsa; Hacüc-Mecüc’den biri olabileceğinden bile şüphe ediliyor.

İğrenç biri yani…

İyi bir adam değil.

Hepsine eyvallah.

Ama tüm bunları düşündüğümde de, kendimi bir soru sormaktan alamıyorum? Beynimi kurcalıyor.

Bir yerde azıcık da olsa gözden kaçırılan bir olgunun olduğundan şüpheleniyorum.

***

Şimdi dostlar,

Suriye’de rejim bozuk, antidemokratik, insancıl değil falan filan evet…

Ama siyasal rejimi değiştirmek için halkı silahlandırıp devletlerine karşı savaştırmakla “özgürlüklerinin kazanılması” sağlanır mı?

Çözüm adına atılan bu adım, doğru bir adım mıdır?

Eğer durumu biraz daha iyi anlamak için kendimizden bir misal verecek olursam;

Güneydoğu’da belirli gruplar silahlandırılarak “Haklarımızı istiyoruz!” diye sokaklara dökülse ve devletle çatışmaya girse. Asker de bu çatışmalara sertlikle karşılık verse... BBC, CNN gibi uluslararası haber kanalları ve ajanslar  “Türk hükümeti katliam yapıyor” diyerek olayı dünya gündemine taşısa. Belirli kasabalar yada köyler de kurtarılmış bölge haline gelse.

Üstüne üstlük, komşu ülkelerden ve batılı devlet adamlarından “Türk hükümeti çekilmeli artık.”  yada “Katil Türk hükümeti!” gibi ifadelerle keskin çıkışlar gelse... Nasıl okuyacağız tüm bu süreçleri?

Evrensel demokrasi ve tarihsel insan hakları mücadelesi adına doğru bir çözüm arayışı olarak mı değerlendireceğiz?

“Zaten 30 yıldır Türkiye’ye telkinler yapılıyordu. Olacağı da buydu.” mu diyeceğiz?

Sizce de böyle bir tabloda, bir sorun yada tuhaflık yok mu?

Dünyadaki birçok haksızlığa göz yumarken; “Yahu bu devletlere ne oldu da bizim topraklardaki halkaların kaderlerini bu denli umursar oldular?” demeyecek miyiz?

Sanırım ki diyeceğiz.

***

Evet, Esad’ın kendi halkına karşı kullandığı aşırı şiddet kesinlikle tasvip edilemez. Edilmesi de mümkün değil.

Ama sanki Esad ortada hiçbir sebep yokken canı istedi diye,

Sanki; içindeki kötülük tohumları birden bire filizlenip ortaya saçıldı diye “insanları öldürmeye başladı gibi bir hava estirmek” de, olayın üstünü örtmekten başka bir şey değil.

Bunu da görmek lazım ha dostlar.

Esad zulmünü işaret ederken, bunu da görmek gerek.

Çünkü Esad’ın gösterdiği şiddet refleksini tasvip etmesek de, bu reflekse sebep olacak öğeleri de bilmek Suriye sorununu daha doğru okumamızı kolaylaştıracaktır.

“Zalim olan zalimdir” elbet ama “zalimliğin tanımının” çıkar eksenleri üzerinden değiştiği bir dünyada yaşadığımızı da gözden kaçırmamız lazım.

Biliyoruz ki; Saddam’ından Kaddafiye, Mübarek’inden Esad’a kadar yıllarca batıyla müttefik olan yada tahammül edilen liderler, bir anda küresel şeytan haline getirildi.

Ortadoğu’da Saddam gitti, Kaddafi gitti, Usame bin ladin gitti ama ben onların yerine gelen hiçbir “Huzur” görmedim şimdiye kadar.

***

Kabul edilmeli ki; egemenliklerin hukuk ile meşru kılınmadığı bir dünyada, güçlü olmayan devletlerin  uluslararası hukuku kendileri adına adil bir şekilde işletmeleri kolay olmuyor.

Şuan Suriye’ye “barış ve demokrasi” temasıyla adım adım askeri bir müdahale geliyor.

işte bu nedenlerle demokratik rejimlerin gelişimini, Arap baharını, toplumsal mühendisliklerle oluşturulan etnik ve mezhepsel çatışmaları da azıcık bu perspektiften kavramaya çalışmak lazım.

Çünkü unutmamak gerekiyor ki;

Savaş bir çözüm değil, sadece bir ölüm şeklidir.