Dijital Depresyon: Aşkın Söz Hali
Birkaç güzel sözün deldiği dağdan gelen su ise susuzluğu gidermiyor. Çöl toprağı gibi içine büzüşüyor kalp. Susuzluğu derinleştikçe kendi içinde dertop olmasının derecesi de artıyor.
Ansızın bilinenin açtığı yarayı, hiçbir dijital bant kapatamıyor.
Derinleşiyor boşluk. Kendini tekrarlayan sözden bir girdap gibi sahibini ve sahibinin uzantılarını da yutuyor.
Birkaç güzel sözün deldiği dağdan gelen su ise susuzluğu gidermiyor. Çöl toprağı gibi içine büzüşüyor kalp. Susuzluğu derinleştikçe kendi içinde dertop olmasının derecesi de artıyor.
Özüne yaşamak dürtüsü yerleştirilmiş tohum, depreşiyor. Canhıraş kökler fırlatıyor toprağa. Suyu çekilmiş toprak, tohumun cılız köklerini açıkta bırakıyor.
Cılız sözler doğuyor ölümün eksilttiği hayattan. Cılız, soluk ve yavan sözler. Eksik olanı tamamlama güdüsüyle, kuraklığın çıldırttığı karıncalar gibi toprağın yüzünü kaplıyor. Tamamlanmamış sözler düşüyor sofraya. Duyanı eksilten sözler.
Sonrası bir derya-i kadavra! Ekranın beyaz yüzünü delip ruhlarımıza akıyor. Aktıkça azaltıyor üstelik. Aktıkça kalınlaştırıyor dağı.
Gönül dağın ardında bekleyen bir Şirin arzuluyor. Dağ değil midir aslında suyu göğsünde besleyen. Dağ değil midir, elementin bin bir haliyle o suyu olgunlaştıran?
Kekik kokuları, ceylan izleri ve kuş cıvıltıları ile beslenmek istiyor su. Uyumak istiyor taşın göğsünde, kucaklamadan önce toprağı. Uyumak ve vuslat düşleri biriktirmek istiyor sevdiğine. Özlemin ve özlemenin derin ateşinde arıtmak istiyor, arınmak istiyor mevcudiyetinde barınabilecek olumsuzlukları. Pür-ü pak varmak istiyor sevgilinin makamına. Çünkü sevgili buna yaraşır. Çünkü sevgili her türlü kirden ve olumsuzluktan münezzeh olandır.
Oysa şimdi dağlar kâğıttan, sabırlar örümceğin ağından ince. Bir yavan söze kurban ediliyor aşklar. Kalplerimiz, çok yaralı aşklar mezarlığı. Kulaklarımızda can çekişen eksik şiirler, kelimeleri kucağında şairini arıyor.